Van tankauto naar antibioticapomp
Afgelopen week is mijn wondroos ontsteking weer komen opzetten. 😟 Na een val van een container liep Daantje aanvankelijk slecht en had vocht in beide benen. En ondanks waarschuwingen van diverse collega's dat Daantje juist steeds slechter begon te lopen deed Daantje wat Daantje altijd deed. Gewoon doorgaan. Na verloop van tijd is het vocht in mijn benen opnieuw gaan ontsteken. Dit is op een manier gegaan die Daanje nooit eerder meegemaakt heeft. Ik voelde welzeker een druk op het linkerbeen. En het been begon vocht te lekken. Maar in plaats van naar de dokter te gaan ging Daantje gewoon aan het werk. Toen ik na een dag werken op een parkeerplaats aan de E34 in Maldegem mijn schoenen uittrok stond in die water dichte werkschoenen een centimeter vocht. Ondertussen lied de huid op mijn been los. Ondertussen besefte Daantje toch wel dat ie medische hulp nodig heeft.
Op een gegevensogenblik reed men een bed de behandel ruimte in. dat getrokken en geduwd werd door een elektrische karretje. Zo: "meneer van der Hoeven gaat U maar hier eens op liggen. " Heb mij nog nooit zo hulpeloos gevoeld. Terwijl het elektrische karretje dat door de verpleegkundigen een "Tesla" wordt genoemd gaat het bed met de zware Daan er op door gebouw heen. De lift in. Ondertussen had ik contact kunnen leggen met mijn zus. Die zorgde ervoor dat ik een voorraad schoon goed had en ze heeft mijn auto terug naar mijn appartement gereden. Die auto had ik in mijn haast op de personeelsparkeerplaats gezet.
De volgende dag moest Daantje meteen naar de radioloog om te onderzoeken of er sprake was van een trombosebeen. De verpleegkundige vroeg of daar zelf naar toe kon lopen. Dat kon Daantje wel. hierbij worden foto's gemaakt van aders in knie en lies. Gelukkig bleek ik geen trombosebeen te hebben.😃 Eindelijk eens positief bericht na alle ellende waar ik in terecht ben gekomen. Halverwege de dag werd ik verhuist van Spoedeisende Hulp naar de internisten afdeling. En de bloedverdunners verdwenen van de medicijnen lijst.
De foto's van Daantjes been op deze pagina zijn op woensdag avond gemaakt door een verpleegkundige. Dit is om te laten zien dat zaak ernstig is. En het zijn niet de meest smakelijkste foto's waar ik mij terdege van bewust ben. En heb lang over na moeten denken of ik ze erbij zou zetten of niet. Als je een weblog hebt blog je over jezelf en over wat je in het leven mee maakt. En dat leven bestaat niet altijd uit stoomtreinen. Voor de komende tijd staat er nog een vaatonderzoek op het programma.
---- Wordt nog vervolgd ---- Vorig blog bericht.  Blog begin pagina
Volgend blog bericht.
| Vorig blog bericht. Blog begin pagina
Volgend blog bericht.
|
Na het lossen van de tank in Mönchengladbach is Daanje na aankomst in Oss meteen na de huisdokter gegaan. Die vond de toestand waarin mijn been zich bevond zo heftig dat ie mij meteen doorstuurde naar Ziekenhuis Bernhoven. Daantje is meteen door gereden naar het ziekenhuis. Waar Daantje ook meteen kon blijven. Ik kreeg een soort tappunt aan de binnenkant van mijn rechter elleboog. Waar ook meteen bloed afgenomen werd. en kort daarna een grote spuit met antibiotica inging. Het vocht liep nog steeds uit mijn been en dat werd geabsorbeerd met speciale doeken en een emmer. Na toediening van de eerste spuit antibiotica droogde het been al snel weer op. Maar dan lig je daar dan in z'n behandel hokje op de spoedeisende hulp te wachten tot opname in het ziekenhuis.
Eenmaal op de kamer gekomen op de afdeling van de spoedeisende hulp (SEH) kreeg ik via infuus in mijn elleboog een antibiotica pomp aangesloten. (Bovenste afbeelding) kreeg een speciaal bed voor obese patiënten. en vervolgens een spuit in de buik ter voorkoming van trombose en bloedverdunners. Bloedverdunners omdat m'n ook een trombosebeen vermoed.😞 En zo ging Daantje op de spoedeisende hulp de eerste nacht in. En dat was een hele beleefenis. De deur van mijn kamer stond open. En op een gegevensogenblik hoor je dan een hele discussie in de gang: "Meneer waar gaat u heen? Nee, Meneer U kunt niet weg! Beveiliging? die deur moet op slot!" En dan paar uur later zie je een brancard voorbij rijden met een grote zwarte zak erop. Wat daar dan inlicht moeten we maar niet teveel over nadenken.
Eenmaal op de internisten afdeling. Was het een stuk rustiger. Maar slapen met een infuus in je elleboog is alles behalve comfortabel. Je kunt niet liggen zoals je wilt. je moet oppassen dat het infuus niet in de knoop raakt. wat een ellende. Tweemaal daags wordt je gecontroleerd temperatuur via het oor, Bloeddruk en het zuurstof gehalte van het bloed. Na een gesprek met de internist was m'n van plan om op zaterdag te stoppen met de antibiotica pomp en over te stappen na op orale antibiotica. Ondertussen is er ook een dermatoloog aangeschoven die het genezingsproces van mijn been in de gatenhout. Op de afdeling krijg ik elke dag een nieuwe swaggel om mijn been. Deze swaggel een combinatie van verband drukt het vocht via de normale weg uit mijn been. Dit is nodig voor een goed genezingsproces. De orale antibiotica slaat gelukkig goed aan. De internisten vonden het wel nodig dat de dosering verdubbeld moest worden. Na 5 dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben werd ik op maandag 10 oktober 2010 ontslagen uit het ziekenhuis.